my life journey towards priesthood

Panalangin ng Isang Pari

Amang minamahal,
Pinupuri kita, minamahal kita, sinasamba kita,
Isugo mo ang iyong Espiritu upang tanglawan ang aking isipan at akayin tungo sa mga katotohanan ng iyong anak na si Jesus, Pari at Handog.
Sa Espiritung ito, gabayan mo ang aking puso na matulad sa Mahal na Puso ni Jesus, upang panibaguhin sa akin ang marubdob na pagmamahal ng isang pari;
na ako rin ay handang maghandog ng sarili sa paglilingkod sa banal mong altar.
Sa Espiritung ito, linisin mo ang aking mga kahalayan at palayain sa aking mga pagsalangsang sa pamamagitan ng Kalis ng kaligtasan. Nawa ang iyong kalooban ang aking tanging masundan.

Ang Mahal na Birhen, Ina ni Hesus, ang siya nawang maging aking kulandong at sanggalang sa lahat ng masama. Gabayan nawa niya ako na gawin lamang ang naisin ni Hesus. Turuan nawa niya ako na magkaroon ng katulad ng puso ni San Jose, na kanyang esposo, na ipagtanggol at pangalagaan ang Simbahan. Nawa ang kanyang pusong nasugatan ang aking maging inspirasyon at tanggapin ito bilang isang anak na handang magpakasakit sa paanan ng krus. Ako’y nagsusumamo na ikaw sana ay maging mapag-ampong Ina sa akin, at tulungang ako’y maging isang mabuting anak.

Panginoon, gawin mo akong isang banal na pari, pag-alabin mo sa apoy ng iyong pag-ibig, na walang hinahangad kundi ang iyong higit na kaluwalhatian at kaligtasan ng mga kaluluwa.

Pakumbabang nanalangin at nagpapasalamat ako sa iyo, aking Ama, sa pamamagitan ng Espiritu Santo, kay Kristo Jesus na iyong anak at aking kapatid. Amen.

O Maria, Ina ng mga pari, ipanalangin mo kami.
San Juan Maria Vianney, ipanalangin mo kami.

A Priest’s Prayer

Loving Father, I praise you, I love you, I adore you.
Send your Holy Spirit to enlighten my mind to the truth of your Son, Jesus, Priest and Victim. Through the same Spirit guide my heart to his Sacred Heart,
to renew in me a priestly passion that I, too, might lay down my life upon the altar. May your Spirit wash away my impurities and free me from all my transgressions in the Cup of Salvation, Let only your will be done in me.

May the Blessed Mother of your dearly beloved Son, wrap her mantle around me and protect me from all evil. May she guide me to do whatever He tells me.
May she teach me to have the heart of St. Joseph, her spouse, to protect and care for my bride. And may her pierced heart inspire me to embrace as my own your children who suffer at the foot of the cross. I humbly cry to her: please be my consoling mother, and help me to be a better son.

Lord, make me a holy priest, inflamed with the fire of your love, seeking nothing
but your greater glory and the salvation of souls. I humbly bless and thank you, my Father, through the Spirit, in Christ Jesus, your Son and my brother. Amen.

O Mary, Queen of priests, pray for us.

St. John Marie Vianney, pray for us.

BUHAY KATIWALA

What is Spirituality of Stewardship or Daan ng Pagpapabanal sa buhay Katiwala?

Spirituality of Stewardship is a way of life chosen by a person who decided to follow the way of Christ. It's a disciple's response! A response to Jesus' invitation to the young rich man mentioned in the Gospel (cf. Mt. 19: 16-30).

This way of life is also a way of discipleship! Why? Because: a) Mature disciples make a conscious decision to follow Jesus, no matter what the cost; b) Christian disciples experience conversion - life-shaping changes of mind and heart - and commit their very selves to the Lord; c) Christian stewards respond in a particular way to the call to be a disciple. Stewardship has the power to shape and mold our understanding of our lives and the way in which we live; and d) Jesus' disciples and Christian stewards recognize God as the origin of life, giver of freedom, and source of all things. They are grateful for the gifts they received and are eager to use them to show the love for God and for one another.

Spirituality of Stewardship will lead a disciple to a deeper realization that she/he is:
a) a God’s creature with a mission (true to her/his identity as a child of God);
b) being lead to reverence and awe: an attitude of profound respect – seeing God in all and all in God;
c) expressing a sign of gratitude to God;
d) called to trust God;
e) called to love God above all things, as part of the dynamics of love.

Two important signposts of Spirituality of Stewardship or Buhay Katiwala:

1) Our Connectedness to the Father. A good steward has a "puso sa pusong ugnayan" with the source of all life. We are connected because we are made in the image of God and responsible for all of creation - this is our common heritage and identity. As a an image of God and Steward of Creation "kawangis ng Diyos at katiwala", our lives vibrate with the 4 core values of a) identity as image of God (kawangis ng Panginoon); b) sense of gratitude (may utang na loob, marunong magpasalamat); c) sense of trust (may pagtitiwala at mapagkakatiwalaan) and sacrificial love (may malasakit sa kapwa at kalikasan, may pag-ibig na mapagpalaya). A good steward has a "puso sa pusong ugnayan sa Diyos", a person who honors and nurtures this realtionship by receiving all of God;s gifts gratefully, and shares these gifts out of justice and love to all, esp. the poorest of the poor!

2) Our Life is ready to be poured out for the Kingdom. A good steward heeds Jesus' call to build the Kingdom of God which is "a new heaven and a new earth" marked by justice, peace and integrity of creation. This Kingdom-building is more than just a call to a new inner more pious life, but also a demand to transform the world. This Kingdom that a good steward is called to pour his/her life is not the kingdom in the next life, it is the kingdom "here and now", the kingdom here on earth, the earth we live in, "ang pangarap nating langit dito sa lupa".

Buhay Katiwala is therefore characterized by a VIBRANT PERSONAL FAITH or EXPERIENCE OF JESUS EXPRESSED IN RADICAL LOVE FOR GOD AND NIEGHBORS - ESP. THE POOREST AMONG THE POOR - THAT TRANSFORMS HUMAN PERSONS, COMMUNITIES AND THE WORLD!

PIGLET RECYCLE PROJECT

We need the help of all kababayans and friends.. More than anytime in the history of our country is there a need to uplift the economic condition of our people. They need jobs & livelihood to motivate them to work and earn more income.

As the title suggests, we are using the pig as the best investment for people to be active in their community. It has been proven for a long time now that many families were helped by raising pigs and were able to send their children to college. Ask any of your town mates if this is not true.

As the title suggests, the piglets that you donate will be recycled, out of their future breeding, resulting from care and raising by the selected recipients. One piglet donation today will result into 2 recycles, then 4 recycles, then 8 recycles, and so on, to be given to future families, thereby benefiting as many families as possible. The concept is well described in www.freewebs.com/piglets-unlimited. Please read them thoroughly. Email any questions that you may have.

This form of charity, based on recycling the piglets, is the simplest and easiest thing to do by a charitable giver. It is also the cheapest and the fastest way to multiply and spread the benefits to many families. Your giving to only one family results in giving to 31 families, in just 5 years, and still growing after that. No other type of charity can duplicate this type of giving.
The going price for one piglet today is $60 or P2,500. Full piglet or partial donation is very much acceptable or any amount for that matter, as your help, however minimal will go a long way towards helping our people, by leaps and bounds.

You may also visit - www.paracalepiglets .webs.com

Please donate a piglet and be amazed !

Contact Emails:
job_elizes@yahoo.com + asisjoselito@yahoo.com

IKA-APAT SA HULING WIKA MULA SA KRUS

“DIYOS KO, DIYOS KO, BAKIT MO AKO PINABAYAAN?”
(Mt. 27:46; Mk. 15:34)


Diyos ko, Diyos ko, bakit mo naman ako’y pinabayaan? Panaghoy ng isang nilalang na waring pinabayaan ng Diyos; ng isang tao na ang hinaing ay hindi napakinggan o ang kanyang panalangin ay hindi nabigyan-pansin. Isang sigaw ng nagpapahiwatig ng damdamin ng kawalang-halaga, ng itinakwil, ng nag-iisa, ng binale-wala, ng kawalang-pag-asa.

Subalit, teka; hindi ba’t mula sa bibig ni Jesus, ang mahal na Anak ng Diyos, nagmula ang mga katagang ito? Hindi maaaring mangyari ito! Paano pababayaan ng Ama ang kanyang anak na maraming beses na nagsabi: “Ako at ang Ama ay iisa”. “Ako ay sumasa-Ama at ang Ama ay sumasa-akin”. Bakit nga ba nasambit ni Jesus ang ganitong mga kataga? Bahagi ba ito ng misteryo ng Kanyang pagiging tao, o talagang matindi ang kanyang dinaranas na paghihirap.

Diyos ko, Diyos ko, bakit mo ako pinabayaan? Sa ganitong mga salita, si Jesus ay tunay na tao! Siya ngayon ay nakararanas ng matinding paghihirap na siya ring dinaranas ng tao. Hindi ba’t ganito rin ang panaghoy ng mga tao, makasalanan man o banal?

Sa Lumang Tipan, si Haring David ay ganito ang panambitan sa Salmo 22: “vO Diyos ko! Diyos ko! Bakit mo ako pinabayaan? Sumisigaw ako ng saklolo, ngunit bakit di mo ako tinutulungan? Araw-gabi'y tumatawag ako sa iyo, O Diyos, di ako mapanatag, di ka man lang sumasagot.”

Gayundin din ang butihing si Job. Sa kabila ng kanyang pagiging mabuti sa paningin ng Diyos ay dumanas pa rin ng maraming trahedya sa buhay; nawala ang kanyang lupain, mga alagang hayop, ang kanyang anak at asawa, nawala ang lahat sa kanya. Tunay na pinabayaan na siya ng Diyos. At dapat lang na magalit si Job sa Diyos: "Ako'y nagsasawa na sa buhay kong ito, sasabihin ko nang lahat, mapapait kong reklamo. Aking Diyos, huwag n'yo muna akong hatulan, sabihin ninyo sa akin ang inyong paratang. Tama ba namang iyong pagmalupitan, parusahan at itakwil ang likha ng iyong kamay? At ang gawain ba ng masamang tao ang iyong magugustuhan? (Job 10:1-3).

Ilan beses na rin ba nating narinig sa tao: Diyos ko, bakit po ba nangyari ang mga bagay na ito? Diyos, bakit naman kami’y iyong pinabayaan?

Kapag may mga kalamidad, tulad ng baha, bagyo, sunog, lindol: bakit iyon pang maliliit na bahay ang nasisira, mga mahihirap ang unang nagiging biktima. Bakit sila pa, Panginoon?

Sa loob ng mga hospital, kung saan ang isang mabuting magulang o asawa o anak pa ang magkakaroon ng kanser o malubhang karamdaman. It’s unfair, Lord!

Ang mga masisipag at matitiyagang manggagawa, mga tatay na maagang gumigising upang mag trabaho, ay siya pang unang tatanggalin sa trabaho.

Ang mga kabataang nalalason ng droga, bisyo at pita ng laman, bakit pinapayagan ito ng Diyos, na lubos na nagmamahal sa mga musmos, sapagkat katulad nila ang paghahari ng Diyos.

Ang mga naparatangan ng isang krimen na hindi naman nila ginawa, mga nabilanggo dahil sa kahirapan, mga bata na iniwan ng mga magulang, nasaan ba ang iyong katarungan, Panginoon?

Masasabi nating nararanasan ng tao ang ganitong waring pagpapabaya ng Diyos dahil na rin sa kasalanan! May mga trahedya sa buhay ng tao dahil sa kasalanang kanyang nagawa. Subalit sa kabila ng pagiging makasalanan ng tao, isang ang tiyak na masasabi ko: Mahal pa rin ng Diyos ang tao!

Subalit si Jesus ay walang kasalanan. Bakit kailangang pabayaan rin siya ng Ama? Ipinaliwanag ni San Pablo sa kanya Sulat sa mga taga Corinto: “Hindi nagkasala si Cristo, ngunit dahil sa atin, siya'y itinuring na makasalanan upang sa pamamagitan niya ay maging matuwid tayo sa harap ng Diyos” (2 Cor 5: 21). Sa madaling sabi, waring pinabayaan ng Ama si Jesus sapagkat inako niya sa sarili ang kaparusahan sa kasalanan ng tao! Nakiisa si Jesus sa tao sa pamamagitan ng pagpasan sa kasalanan ng tao at kasama na rin nito paghihirap na bunga ng pagkakasala.

Samakatuwid, maari rin natin sabihin na: Pinabayaan ng Ama na magdanas ng kahirapan ang kanyang Mahal na Anak na si Jesukristo, ng dahil na rin sa tao, para sa kaligtasan ng lahat. Napakadakilang pag-ibig: “vSapagkat gayon na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sangkatauhan, kaya't ibinigay niya ang kanyang kaisa-isang Anak, upang ang sinumang sumampalataya sa kanya ay hindi mapahamak, kundi magkaroon ng buhay na walang hanggan”(Jn. 3:16). Tiniis ng Ama na pabayaan ang Kanyang Anak, upang isigaw ang mga katagang: Diyos ko, Diyos ko, bakit mo ako pinabayaan?, upang sa pamamagitan na rin ni Jesus, marinig ang hinaing ng tao! Napagtanto ba natin, na kailangang pabayaan ng Ama si Jesus, upang tayong tao ay huwag niyang pabayaan? (Have you taken time to consider that Jesus was abandoned by the Father so that you might not be?)

Nakikiisa si Jesus sa bawat sigaw ng tao upang humingi ng tulog sa Diyos. Kung kaya nga’t ang sigaw ni Jesus na “Diyos ko, Diyos ko, bakit mo ako pinabayaan?”, ay sigaw na puno ng pananampalataya sa Ama, sigaw ng pag-asa, sigaw na puno ng pagtitiwala sa Diyos! Hindi ba’t ang sigaw na ito ay isang panalangin: “Diyos ko, Diyos ko!”

Sa katunayan ang Salmo 22 ay nagtatapos sa mga salitang: “Mga ginawa mo'y ihahayag ko sa aking mga kababayan, sa gitna ng kapulungan ika'y papupurihan. Kayong lingkod ni Yahweh, siya'y inyong purihin! Kayong lahi ni Jacob, siya'y inyong dakilain, bayan ng Israel, luwalhatiin siya't sambahin! Mga dukha'y di niya pinababayaan at hinahamak, hindi siya umiiwas sa humihingi ng paglingap; sinasagot niya agad ang mga kapus-palad” (Ps. 22:22-24).

Kailanman ay hindi itinatago ng Diyos ang kanyang mukha sa sino mang dumadaing sa Kanya. Kanyang dinirinig ang bawat panaghoy ng mga dukha. Sapagkat, ang mga panaghoy na ito ay siya ring panaghoy ni Jesus. Nakiisa si Jesus sa ating pagkatao.

Kung nakiisa si Jesus sa ating pagkatao, hindi ba nararapat na makiisa rin tayo kay Kristo? Isanib natin an gating sarili kay Kristo, na naunang magpasya na isanib ang kanyang Sarili sa ating pagkatao, upang tayo ay maging katulad niya, na maging mga anak ng Diyos.

Sumigaw na kasama ni Kristo. Pakinggan ang sigaw na kasama ang Diyos! Paano natin ito gagawin? Madali ang sumigaw kasama ni Kristo, sapagkat karaniwan na nating itong ginagawa sa tuwing mga hinanaing sa Diyos sa ating mga panalangin. Ang mahirap ay ang makinig sa hinaing ng iba kasama ang Diyos.

Ang makinig sa hinaing ng mga dukha kasama ang Diyos ay nangangahulugan ng pakikiisa sa kanilang pagkaduhagi, pakikiramdam sa kanilang gutom at paghihikahos. Pagpapakasakit upang ang iba ay maibsan kahit man lamang konti ang paghihirap. Ang tayo’y mamatay sa pagiging makasarili, ang pagtatakwil ng ating sarili, ang magpaubaya ng sarili, upang punuin ang buhay ng iba tulad ng ginawa ni Jesus sa krus. Ang mga halimbawa nito ay: ang mga sakripisyo ng mga magulang sa kanilang mga anak; sakripisyo ng mga anak para sa mga magulang at mga kapatid; ang pagtitimpi na huwag kumain ng masasarap at sa halip ay ibigay sa walang kakain ngayon, ang pagiimpok ng salapi hindi para sa sariling pangangailan kundi para sa mga matitinding pangangailan ng mga kapus-palad, ang unahin ang kapakanan ng iba keysa sa sariling layaw. Ang mamatay ng dahil sa minamahal at sa hindi nagmamahal!

Ang mamatay sa sarili ay ang pagkamatay sa ating pagiging makasalanan. Ayon sa Ebanghelyo: “vAng nag-iingat ng kanyang buhay ay siyang mawawalan nito, at ang nawawalan ng kanyang buhay dahil sa akin ay magkakamit nito"(Mt. 10:39). Kaya’t paalaala ni San Pablo sa taga Roma: “Kaya dapat din ninyong ituring ang inyong sarili bilang patay na sa kasalanan ngunit buhay naman dahil sa Diyos, sapagkat kayo'y nakipag-isa na kay Cristo Jesus.”(Roma 6: 11). Dahil sa binyag, namatay tayong kasama ni Kristo at dinamtan ng pagkatao ni Kristo. Kaya meron na tayong kakayahan na mamuhay tulad ni Kristo sapagkat may buhay na tayo ng pagiging mga anak ng Diyos at kapatid ni Kristo!

Ang pakikipagkaisa kay Kristo ay ang ating pakikipagka-isa sa Kanyang Katawan Mistiko – ang Simbahan, ang Sambayanan. Sa pakikipagkaisang ito ay pakikiisa sa pakikinig sa mga panaghoy, panambitan, mithiin, panaginip, ninaharap na mga pagsubok, mga kinababalisan ng sambayanan. Ang pakikisangkot ni Kristo sa sambayanan ay tunay na pakikisangkot ko!

Isang tao ang minsa’y nanalangin at nagreklamo sa Diyos: “Panginoon ko, bakit wala po kayong ginagawa sa mga sunod-sunod na problema sa mundo? Wala po kayong gagawin sa mga ito? At ang Diyos ay sumagot: “Iyan nga ang dahilan kung ikaw ay nilikha ko!”

“Diyos ko, Diyos ko, bakit mo ako pinabayaan?” Panaghoy ni Jesus sa krus!

“Panginoong Jesus, narito ako! Katuwang mo ako upang pakinggan ang mga panaghoy mo! Amen.”

(To be delivered during the Siete Palabras, Good Friday at St. John the Baptist Parish, Daet, CN)

Charity in the Season of Lent

Any time is the right time for works of charity, but these days of Lent provide a special encouragement. During this holy season, let us now extend to the poor and those afflicted in different ways a more open-handed generosity, so that God may be thanked through many voices and the relief of the needy supported by our fasting. No act of devotion on the part of the person gives God more pleasure than that which is lavished on his poor children.

In these acts of giving do not fear a lack of means. A generous spirit is itself great wealth. There can be no shortage of material for generosity where it is Christ who feeds and Christ who is fed.

The giver of alms should be free from anxiety and full of joy. His gain will be greatest when he keeps back least for himself. - (From a sermon by Saint Leo the Great).

GENEROUS GIVING

Thought for the Day: "Each of you must bring a gift in proportion to the way the LORD your God has blessed you." — Deuteronomy 16:17


When we think of generosity, we might look at the size of the gift or the nobility of the cause. But Jesus measured generosity by a radically new standard: the condition of the giver’s heart. “For where your treasure is, there your heart will be also” (Matthew 6:21). So, giving is more than an obligation for followers of Christ; it is an exciting opportunity to lay up treasure that will last for all eternity. “The Lord Jesus himself said: ‘It is more blessed to give than to receive’ ” (Acts 20:35b).

ON FASTING & ALMSGIVING

FASTING

“The kind of fasting I want is this: Remove the chains of oppression and the yoke of injustice, and let the oppressed go free. Share your food with the hungry and open your homes to the homeless poor. Give clothes to those who have nothing to wear, and do not refuse to help your own relatives” (Is. 58: 6-7).

Fasting can involve:
•giving up some nice thing we do not really need, like sweets, chocolate, dessert, etc., even if we are over the age for fasting
•Many can cut down on alcohol or nicotine or any other addictive substance , perhaps as part of a permanent giving up. It can help to motivate if we remember these things are not very good for us anyway.

ALMSGIVING

The practice of almsgiving, which represents a specific way to assist those in need and, at the same time, is an exercise in self-denial to free us from attachment to worldly goods. It helps us to overcome the temptation of loving money, teaching us to respond to our neighbor’s needs and to share with others whatever we possess through divine goodness.

Almsgiving teaches us the generosity of love.

Almsgiving can be linked to fasting. Money saved from giving up superfluities may be redirected to helping those who do not have necessities for life. Why not take the money that would be spent on that fancy meal you decided to forego and give it to those who do not know where their next meal is coming from?
If you have given up movies for Lent or any other indulgence, again let the money saved be diverted to the really needy.

Ang IKAPU ayon sa Bibliya

Tanong: "Ano ba ang sinasabi ng Bibliya tungkol sa pagbibigay ng ika-sampu ng mga Kristiyano?"

Sagot: Ang pagbibigay ng ika-sampu ay isang isyu para sa mga Kristiyano at marami sa kanila ay nahihirapang masunod ito. Sa ilang mga simbahan ang pagbibigay ng ika-sampu ay sobrang nabibigyan ng diin. Marami ding mga Kristiyano ang hindi sumusunod sa inihahayag ng Bibliya tungkol sa pagbibigay ng handog sa Panginoon. Ang pagbibigay ng handog o ika-sampu ay nararapat sanang ibigay ng may kasiyahan at pagpupuri. Ang nakakalungkot, hindi na ganyan ang sitwasyon sa mga simbahan sa ngayon.Ang pagbibigay ng ika-sampu ay konsepto na mula sa Lumang Tipan. Ang ika-sampu ay hinihingi ng batas kung saan ang lahat ng mga Israelita ay kinakailangang magbigay ng sampung porsiyento ng lahat ng kanilang kinikita sa mga Tabernakulo o Templo (Levitico 27: 30; Mga Bilang 18: 26; Deuteronomio 14: 24; 2 Chronica 31: 5). Naunawaan ng iba na ang pagbibigay ng ika-sampu sa Lumang Tipan ay isang paraan ng pagbabayad ng buwis para mabigyan ng tugon ang mga pangangailangan ng mga pari at Levito sa sistemang sakripisyal.

Hindi naman makikita o ipinag-uutos sa Bagong Tipan na kailangang sumunod ang mga Kristiyano sa legalistikong sistema ng pagbibigay ng ika-sampu. Sinabi ni Pablo na ang mga mananampalataya ay nararapat magtabi ng bahagi ng kanyang kinikita bilang pagsuporta sa simbahan (1 Corinto 16: 1-2). Hindi itinatakda ng Bagong Tipan ang tiyak na porsiyento ng kita na dapat itabi, sa halip sinasabi lamang nito ang “Halagang makakaya” (1 Corinto 16:2).

Kinuha ng Kristiyanong simbahan ang sampung porsiyentong numero mula sa nakasulat na ika-sampu sa Lumang Tipan at ipinatupad ito bilang “inirerekomendang pinakamababang” handog ng mga Kristiyano. Gayon man, hindi dapat ma-obliga palagi ang mga Kristiyano na magbigay ng ika-sampu. Dapat magbigay sila ng naaayon sa kanilang makakaya, “Halagang makakaya” Ibig sabihin nito, kung minsan magbigay ng higit pa sa ika-sampu, at kung minsan din magbigay ng mas mababa pa sa ika-sampu. Ang lahat ay naka depende sa kakayahan ng isang Kristiyano at sa mga pangangailangan ng simbahan.

Ang lahat ng mga Kristiyano ay nararapat manalangin ng taos-puso at hanapin ang kalooban ng Diyos kung makikilahok ba siya sa pagbibigay ng ika-sampu o kung magkano ang kanyang ibibigay (Santiago 1: 5). “Ang bawat isa’y dapat magbigay ayon sa sariling pasya, maluwag sa loob at hindi napipilitan lamang, sapagkat ang ibig ng Diyos ay kusang pagkakaloob” (2 Corinto 9:7).